Week 2:Unawatuna, Sinharaja, Uda Walawe, Ella

Lieve lezers,

Ons vorige tussentijds verslag is al weer een week geleden en inmiddels zijn we dus al twee weken onderweg op onze reis Door Sri Lanka. We hebben veel gelopen en veel gezien de afgelopen week.

Een week geleden stonden we bij de receptie van ons hostel in Unawatuna met de vraag naar informatie over mogelijke tours vanuit het hostel. Onze interesse ging hierbij vooral uit naar het walvis spotten in Mirissa, een dorpje op een half uurtje rijden. Dit was echter niet direct de volgende dag mogelijk aangezien dit erg vroeg in de ochtend plaats zou vinden en onze chauffeur hier graag de dag van tevoren rekening mee wilde houden. Hierdoor moesten wij het nog een dag extra uit zien te houden aan het strand. Toen we deze dag wakker werden bleek dat de ventilator zijn rondjes niet meer maakte en ook de stopcontacten ons niet van elektriciteit konden voorzien. Er werd namelijk die dag onderhoud aan het lokale stroomnet uitgevoerd waardoor het dorp zonder elektriciteit zat. Gelukkig warenn we hier niet om te gamen maar om te genieten van de zon en de zee. Onderweg naar het strand hoorden we plotseling de bomen boven ons hevig te keer gaan en bleek een grote groep apen via de boomtoppen de weg over te steken. Toen we onze weg vervolgden kwamen we een vriendelijke Sri Lankaanse jongeman tegen die naast een aantal trossen kokosnoten zat en vroeg of wij daar misschien zin in hadden. Daar konden wij geen nee tegen zeggen en met een kokosnoot in ons hand ploften wij neer op het strand. Zo hebben wij hier de rest van de middag doorgebracht met af en toe een verfrissende duik in het kraakheldere baaitje. Die avond gingen we op tijd naar bed want om 5 uur zouden we reeds gewekt worden door de wekker.

Zo werden we vroeg wakker om op tijd bij de boot te komen. Na een snelle kop thee stapten we in de auto van umutini (De baas van het hostel en tevens onze chauffeur). Zo vertrokken we en zaten we al snel in de boot. Na wat korte veiligheidsinstructies konden we vertrekken. Na anderhalf uur varen en niks tegen te komen zagen we zowaar wat bewegen. Het was een groep dolfijnen die uit het water met ons mee sprong. Zo voeren we even verder om te kijken of er ergens anders dan toch een walvis zwom. De kapitein werd gebeld op zijn mobiele telefoon en gaf een ruk aan het stuur.  Na nog een half uur varen zagen we dan eindelijk water als een fontein omhoog spuiten door het blaasgat op de rug van een blauwe vinvis. Hier lagen naast onze boot nog eens 5 andere boten vol toeristen om de walvis heen en vanuit de kust werden nog meer toeschouwers aangevoerd. De walvis liet jammer genoeg steeds voor korte tijd alleen zijn rug zien met af en toe een flits van zijn staart en zijn vinnen voordat hij weer voor een paar minuten onder dook. Na dit vier keer te hebben gezien draaide de boot weer richting land en kwamen we 2 uur later nadat een van de zeezieke toeristen een zakje had gevuld de haven binnen. Hier stond Umutini al op de kade te wachten op zijn favoriete (ook wel meest betalende) gasten. Onderweg terug stopte hij bij een lokaal kraampje en kwam hij terug met drie halve liters extra strong bier die hij graag samen met ons wilde nuttigen. Dit deden we langs de weg waarna we het laatste stuk licht aangeschoten terug naar het hostel werden vervoerd. Gelukkig had Umutini genoeg lichaam om van een halve liter nog niet zo veel te merken. Ook deze avond gingen we weer vroeg naar bed want de volgende ochtend zouden we weer vroeg vertrekken naar de volgende bestemming.

Om half 5 dit keer werden we al weer wakker voor de volgende trip. Na een hele zoete kop thee met melk reden we om 5 uur noordwaarts richting Deniyaya, gelegen bij het Sinharaja Rainforest Reserve. Hier aangekomen werden we hartelijk ontvangen door twee broers van Umutini. De jongste zou een kamer voor ons klaar maken terwijl we bij de oudste van de broers aan konden schuiven voor een continental breakfast. Hier zaten we aan tafel met een groep Fransen en Engelsen die de dag ervoor het regenwoud al hadden bezocht waar wij zo nnaartoe zouden gaan. De verhalen begonnen mooi met zichten op een waterval en gigantische hagedissen maar eindigden met de aanwezigheid van bloedzuigers, spinnen en duizendpoten die in de broekspijpen kropen. Rond 8 uur stapten we samen met een Australische jongen in de tuktuk die ons naar het bos bracht. Eenmaal daar aangekomen liepen we eerst nog een stuk tussen de rijstvelden door met zicht op omliggende heuvels en bergen vol tropische begroeiing waar de ananas langs het pad groeide. Even later bevonden we ons midden tussen deze begroeiing en waren overal vogeltjes te zien. Eenmaal dieper het oerwoud in werden de spinnen steeds groter en zagen we hier en daar hagedissen uitrusten tegen een boom. 5 uur later kwamen we aan bij een waterval van 8 meter hoog waaronder een natuurlijk zwembad was gevormd. Hier hebben wij een frisse duik genomen en zijn we van een rots af het water in gesprongen (was maar 2 meter hoor). Dat dit stukje natuur niet helemaal zonder gevaar was bleek toen voor onze neus een vrouw uitgleed en zo een meter naar beneden tuimelde. Gelukkig was er niks aan de hand en kon ze haar tocht vervolgen naar de overkant. Op de terug weg naar de tuktuk werd onze aandacht weer eens naar boven geleid en we zagen hier een hele familie apen inclusief kleintjes die nog aan hun moeder hingen. 's Avonds kregen we een heerlijke maaltijd van rijst en curry voorgeschoteld door de jongste broer die ons later het ouderlijk huis liet zien. Waar de twee hostels omheen lagen. Hier mochten we de telefoon gebruiken om vast een kamer te reserveren in het volgende hostel, zodat we ook de volgende dag zeker waren van een slaapplaats.
De volgende ochtend konden we eindelijk weer een keer lekker uitslapen. Half 7 precies ging de wekker zodat we op tijd in Uda Walawe National Park aan zouden komen. Na een stevig ontbijt en een foto met de drie broers reden we met Umutini weg bij de familie. Al voordat we aankwamen bij de ingang van het park zagen we een olifant naast de weg achter het hek staan, wachtend op eten van voorbijgangers. Bij de ingang aangekomen kregen we een bonnetje waarop de entreeprijs stond: 4000 voor ons samen (25 euro) en 120 voor Umutini en onze chauffeur (75 cent). Als nette toeristen boden we aan de entreeprijs van onze gastheren dan ook maar af te rekenen. Al snel nadat we het park in reden kwamen we het eerste beest tegen. Een varaan van anderhalve meter stak de weg over voor onze jeep en even later zagen we een kudde buffels in de modder naast de weg liggen terwijl achter onze jeep een mongoose de berm in schoot. Na een korte rit naar een klein meer waar minstens 50 buffels af lagen te koelen in het water zagen we de eerste olifanten. Ze waren met z'n vieren en kwamen nieuwsgierig kijken wat wij met het lawaai van de jeep van plan waren. We besloten ze niet te lang lastig te vallen en reden na een paar minuten verder tussen de begroeiing door. Hier stopte de chauffeur plotseling de jeep en het is ons nog steeds een raadsel hoe hij het zag maar schuin achter ons op een meter of 30 afstand liet een toekan in de boom zijn vleugels rusten. Na dit prachtige beest kwamen we wat later herten tegen in de bosjes, helaas zonder kabouter dit keer. Die schijnen de hitte hier niet aangenaam te vinden. Op de weg naar de uitgang toen we dachten dat we klaar waren kwamen we toch nog wat tegen. Een groep van 12 olifanten stond hier te genieten van het lokale struikgewas en er kwam zelfs een baby olifantje om de poot van zijn moeder heen gluren wat er allemaal aan de hand was. Zijn 2 broertjes kwamen ook nog even kijken en zo zagen we hier 3 kleine olifantjes tussen de poten van de familie door wandelen. Bij de uitgang zagen we als afsluiter nog een kleine slang over een boom heen glijden voordat we door reden naar Ella, bekend om zijn mooie uitzichten.

Bij het hostel daar aangekomen besloten we maar even een goede nacht slaap te pakken na al dat vroege opstaan en gingen we op tijd naar bed. Bij aankomst zagen we ook dat ze hier naast slaapplaatsen ook nog kook lessen aanboden en deze hebben we de volgende dag dan ook in de keuken van het hostel gevolgd. Hierbij bereidden we 6 verschillende gerechten allemaal tegelijk in 6 verschillende wok pannen. Om dit thuis nog een keer te herhalen zullen we dus een iets groter fornuis nodig hebben. Toen alles klaar was gingen we een uur later in het restaurant zitten waar ons zelf gekookte eten werd geserveerd. Niet alleen wij maar het hele restaurant mocht meegenieten van onze kookkunsten en het was heerlijk.
De dag erop besloten we om datgene te doen waarvoor de mensen naar Ella komen: de uitzichten! Hiervoor moet je volgens de reisgidsen zeker naar Ella Rock, te bereiken via een route van ongeveer anderhalf uur lopen over smalle paadjes. We begonnen onze tocht vanaf het hostel waar enige pad richting Ella rock vlakbij begon. Zo moesten we drie kwartier op een smal paadje langs het spoor lopen en waar het pad miste het spoor zelf als pad gebruiken. Vanaf hier waren geweldige uitzichten over het dal en verschillende bergpunten te zien. Een van de rotsen was heel duidelijk de hoogste en even later bleek dat we precies die gingen beklimmen. Onderweg naar deze rotspunt staken we een waterval over liepen we over een thee plantage en beklommen we trappen in de rotsen door het bos. Toen we boven kwamen hadden de beentjes even rust nodig maar het was het helemaal waard want wat was het uitzicht prachtig. Met links het dorp Ella en rechts een vlakte met omhoog wijzende bergpunten vormde zich een onwerkelijk mooi panorama met recht voor ons little Adam's peak waar we de volgende ochtend de zonsopgang zouden gaan bekijken. Op de terugweg besloten we een andere route te nemen dan die van de heenreis en dus probeerden we een klein zijpad uit. Een minuut later was dit paadje echter volledig verdwenen en stonden we midden in een klein bos van tropische planten en struiken. Ervan overtuigd dat we het pad wel weer zouden vinden liepen we nog wat verder tot een stukje verderop iemand ons riep om hem te volgen. Door het struikgewas kwam hij naar ons toe gelopen waarna we achter hem aan gingen in nog steeds dezelfde richting en na enkele tientallen meters weer in de theeplantage die we op de heenweg al doorkruisten. Hier kenden we de weg weer en uiteindelijk waren we dus niet eens echt verdwaald. We zaten er gewoon een paar meter naast. De meneer die ons had geholpen dacht hier echter anders over en vond dat hij ons leven had gered en hiervoor wel een vergoeding verdiende maar deze heeft hij niet ontvangen. Op de weg terug moesten we wederom het spoor gebruiken als voetpad en toen we op een brug stonden hoorden we het geluid van een naderende trein steeds harder klinken. Na snel naar het einde van de brug te zijn gerend en hier een stap opzij te doen kwam de locomotief de hoek om. Op de brug zelf was ook ruimte om naast de trein te lopen maar dat stond ons toch niet helemaal aan. Na dit spannende avontuur kwamen we weer aan bij het hostel waar we weer vroeg gingen slapen om de zonsopgang te kunnen zien.

Om kwart over 5 werden we al weer wakker zodat we een uur later op tijd op Little Adam's Peak zouden staan voor de zonsopgang. Onderweg werden we begroet door een hond van een nabijgelegen hostel die wel zin had in een wandeling en met ons mee liep. 100 meter verder was er nog eeb hond en voordat we van de weg af het pad op gingen liepen er 8 straathonden om ons heen en voor ons uit. Nou zijn we normaal volgens mij niet bovengemiddeld bang voor honden maar wanneer straathonden om ons heen beginnen te grommen en met elkaar beginnen te vechten voelen we ons toch niet helemaal op ons gemak. We zijn toen toch maar even een hekje over geklommen om de drukte af te wachten. Gelukkig werden ze wat later weer rustig en kwamen meer toeristen met dezelfde eindbestemming als wij langs. Eenmaal op het pad verdwenen de honden rennend de theeplantages in om 20 meter verder het pad weer op te schieten en rustig naast je te komen lopen. Een half uurtje later stonden we bovenaan op de top van Little Adam's Peak op tijd voor de zonsopgang. Helaas lagen op de plek waar voor ons de zon op zou komen de wolken dik op de bergen en konden we hier niet heel veel van zien. Wel konden we zien hoe de zon aan onze andere kant op Ella Rock viel. En hoe de vlakte aan het eind van het dal steeds meer verlicht werd. Na een kort ontbijt op de top liepen we weer terug en hebben we de rest van de dag vooral even uitgerust en de rest van de reis nog eens uiteengezet.

De helft hebben we nu inmiddels al achter ons maar de andere helft moet gelukkig nog komen. Tot volgende week!

Groetjes en kusjes uit Haputhale, Sri Lanka,
Jan en Willem.