Week 3: world's end, Adam's Peak, Kandy, Sigiriya,

Lieve lezers,
Hoewel we nog geen week geleden in het koele hoger gelegen Ella bergen en rotsen aan het beklimmen waren, zitten we nu weer in de hitte aan het strand. In Kalpitiya om precies te zijn. In de tussentijd zijn we al weer heel wat moois tegengekomen en zijn we zowaar voor het eerst geholpen zonder dat hier geld voor werd gevraagd.

Op de dag dat we Ella gingen verlaten werden we voor het eerst zonder wekker al voor acht uur wakker. Al dat vroege op staan heeft er uiteindelijk voor gezorgd dat we helemaal van onze jetlag af waren. Om het hostel te betalen bij het uitchecken moesten we eerst nog wat geld pinnen bij de lokale bank. Omdat Ella maar een klein bergdorpje is was er hiervan maar één en deze had zijn pinautomaat niet op tijd bijgevuld en loste dit op door dan maar buitenlandse bankpassen te weigeren. We moesten toen onze kleine meegebrachte voorraad euros wisselen bij dezelfde bank, waar ze natuurlijk meer aan verdienen dan aan het opnemen van geld met een bankpas. Terug bij het hostel bleek dat we ook met het gewisselde geld niet genoeg hadden om de prijs voor het hostel, het eten, en de kooklessen te kunnen betalen. We kwamen nog 4000 roepie tekort en met in Ella geen werkende pinautomaat en geen extra geld meer op zak moesten we naar het dorp verderop dat iets groter is dan Ella en hierdoor wel zijn pinautomaten bij vult. Na enig overleg konden we met de manager van het hostel mee rijden want die moest daar toch af en toe wat zaken afhandelen. In het dorp hebben we meteen maar wat extra geld gehaald zodat dit probleem zich niet nog eens voor zou doen. Toen we voor deze extra service een fooi wilden geven was de manager zelfs verbaasd dat hij meer kreeg dan de 4000 roepie die we hem nog schuldig waren. Hij zette ons af op het station vanwaar we de trein naar Haputhale stapten.

De treinrit naar Haputhale was onbeschrijflijk maar toch doe ik een kleine poging. Slingerend door de bergen reden we over het spoor. Uit het raam keek je uit over een uitgestrekt dal met aan de andere kant gigantische berg toppen. Hier waren dorpjes langs wegen op de hellingen een prachtig gezicht in de glimmende zon. Mooier dan dit uitzicht ga je nooit krijgen uit de trein. Dan gaat hij de bocht om en word je geconfronteerd met een nog mooier uitzicht. Het dal nog dieper en de bergtoppen nog groter. Het hele dal en de hellingen van de bergen bedekt door felgroene theeplantages en waar deze niet lagen staken kleine plukken oerwoud boven de struiken uit. Zo reden we in een half uur richting Haputhale en was het bijna jammer dat we er al waren. Hier aangekomen werden we zoals op de meeste stations opgewacht door een groep tuktuk chauffeurs die wel een mooi hostel wisten. Wij hadden dankzij de tip van Robbert echter al vooruit geboekt en konden te voet de 300 meter naar het hostel afleggen. Het uitzicht vanuit de kamer was bizar. Uit het raam kon je bij een heldere lucht 280 km verderop de zee zien. Door de lichte bewolking konden we hiervan slechts de helft zien maar dit bleef adembenemend mooi.

Diezelfde middag brachten we een bezoek aan een fabriek van Sri Lanka's bekendste product. Deze bewuste fabriek en plantage is hier opgezet door Sir Thomas Lipton. Jullie kunnen inmiddels waarschijnlijk wel raden dat het hier om een theeplantage gaat. Per dag wordt hier maar liefst 20.000 kg theebladeren geplukt en verwerkt tot de thee die in de zakjes zit. Wanneer ze geplukt zijn moeten de bladeren eerst drogen op een rooster waar lucht onderdoor werd geblazen door ventilatoren die meer weg hadden van turbines. Vervolgens worden ze door gaten in de vloer naar beneden getransporteerd naar de rolmachines die de bladeren oprollen voordat ze worden gesneden. Vanuit deze machine gaan ze direct met een lopende band de snijmachines in waar de bladeren worden gesneden tot de thee zoals wij die kennen. Na de snijmachine gaat het gesneden blad door over een zeef waar de thee die fijn genoeg is doorheen valt. De rest gaat door naar de volgende machine en dit proces wordt 6 keer herhaald voordat het eindproduct wordt gedroogd en geroosterd in gigantische ovens. De thee is dan klaar om getransporteerd en verkocht te worden.
Na de informatieve rondleiding door de fabriek gingen we weer richting het prachtige uitzicht van het hostel waar we weer op tijd gingen slapen.

De dag erop stonden we namelijk weer om half 5 op om naar World's End te gaan. Dit is een uitzicht in Horton Plains National Park dat zijn naam te danken heeft aan de steile klif die de rand van het park markeert. Na 2 uur rijden en daarna een wandeling van een uur kwamen we aan bij het eerste uitzicht. Boven aan een steile rotswand keek je 270 meter bijna recht naar beneden. Dit was echter nog niks vergeleken met het tweede uitzichtpunt wat een kwartiertje verder lopen was. Hier was de afstand naar beneden maar liefst 880 meter en op een heldere ochtend kun je vanaf hier net als vanuit het hostel de kust van het eiland zien liggen. Dit was ook deze ochtend net als de dag ervoor helaas niet mogelijk. Ondanks dit was het uitzicht nog steeds fantastisch. De wandeling naar de uitgang van het park bracht ons ook nog langs een waterval waar het water op verschillende niveaus de bassins vulde. Buiten het park zagen we nog een hert met een groot gewei dat dicht bij de toeristen kwam gluren of er nog wat te eten was.

Onze chauffeur zette ons op de terugweg af bij het station van Ohiya. Hier namen we de trein naar Hatton om vanuit Hatton vervolgens 2 uur staand in de bus door te reizen naar Dalhousie, een dorpje aan de voet van Adam's Peak. In het hostel dat we voor ogen hadden was helaas geen plek meer maar de portier wist nog wel een adresje. Zo eindigden we in een van de twee logeerkamers van een klein huisje van een lokale bewoner van Dalhousie. Deze gaf ons tips en advies over de beste weg en manier om Adam's peak te beklimmen. 's Avonds kregen we hier heerlijke rijst met curry voorgeschoteld die we ons zonder bestek lieten smaken. Na het eten gingen we snel naar bed want midden in die nacht klonk de vroegste wekker tot dan toe voor de beklimming van Adam's Peak.

Na toch 6 uur slaap werden we om kwart over twee 's nachts wakker van de wekker. Een kwartier later begon de tocht naar een van de hoogste punten van Sri Lanka. Deze maand is een speciale maand voor de boeddhisten in Sri Lanka en dus bevonden we ons te midden van lokale families en monniken die ook naar de top wilden om de tempel te bezoeken die hier lange tijd geleden is neergezet. De reden dat deze tempel hier staat is omdat hier een voetafdruk te zien is die volgens de legende toebehoort aan Buddha. Hij zou hier zijn eerste stap op aarde hebben gezet om vervolgens de berg af te dalen. Een tweede legende vertelt vrijwel hetzelfde verhaal maar dan met Adam als hoofdpersoon in de plaats van Buddha. Vandaar de Engelse naam, Adam's Peak. Afijn, na 2 uur stonden we bijna boven aan de berg op nog maar 100 meter van de top. Voor de laatste 100 meter stond echter een rij van toeristen en lokale bevolking die erg traag vooruit bewoog. Zo hebben we nog eens anderhalf uur in de rij gestaan en waren we tot ruim 20 meter van de top gekomen. Hier stopte de rij met bewegen en zocht iedereen een mooie plek uit om de zonsopgang te bezichtigen. Zo ook wij. Om 6 uur hadden we ons plekje dus gevonden en wachtten we op het magische moment dat de zon zichzelf zou laten zien boven de rand van de wolken aan de horizon. Het moment was daar om kwart over 6 na een aanloop van een kwartier, waarin de randjes om de wolken het bekende goudglimmende licht begonnen uit te stralen. De zon scheen zijn eerste licht op Adam's Peak met het dal onder ons nog volledig in schaduw gehuld. Eenmaal hoger boven de wolken vielen de zonnestralen op het nabijgelegen meer waar vroege mist zorgde voor een prachtig lichtspel. Toen de zon hoger aan de hemel stond kwamen de eerste toeristen naar beneden wat ruimte gaf voor anderen om naar boven te klimmen. De tempel aan de top stelde niet veel voor. Deze bestond aan een kleine kapel met daarin de heilige voetafdruk. Deze voetafdruk was alleen niet helemaal wat wij verwachtten. In plaats van een afdruk in een rots lag hier een gouden afgietsel van een voetafdruk. Dit leek ons erg gemaakt. Na het zien van de top van Adam's Peak en de omliggende omgeving begonnen we de tocht naar beneden. Deze was een stuk sneller voorbij en om 9 uur zaten we aan de ontbijttafel in het huis van de mensen waar we verbleven.

Een uur daarna vertrokken we samen met een Oostenrijker die bij dezelfde mensen verbleef weer met de bus naar het station van Hatton om de trein naar Kandy te nemen. De reis duurde zo'n 3 uur en om half 5 kwamen we aan in de culturele hoofdstad van Sri Lanka. Het hostel dat we van tevoren hadden gebeld zou tot 4 uur een kamer apart houden. Gelukkig was er dat half uur nog niemand langsgekomen en was de kamer voor ons. Waar het hostel een paar jaar geleden nog uitzicht bood op het meer wat aan de rand van het centrum ligt, wordt dit mooie beeld nu geblokkeerd door een groot hotel. De verwachting is dat het toerisme in Sri Lanka de komende jaren explosief zal toenemen dus worden er grote hotels neergezet. De eigenaar van dit specifieke hotel is toevallig een van de beste vrienden van meneer de president. We trokken hier ons op dat moment niet erg veel vaan aan. We waren inmiddels al weer 16 uur wakker en het was pas 6 uur 's avonds. We zijn toen ook maar vroeg naar bed gegaan om wat slaap in te halen.

De volgende ochtend werden we geconfronteerd met de gevolgen van Adam's Peak. Uit bed stappen voelde alsof we de hele berg weer op moesten en dus was het een hele opgave om ons zelf ertoe te zetten om de stad in te gaan. Dit hebben we gelukkig wel gedaan en na een mooie ronde om het meer en een wandeling Door het centrum waren de spieren al weer een stuk soepeler. We hebben toen een bezoek gebracht aan de tempel van de heilige tand. Hier hebben ze een tand van Buddha liggen die ze verborgen houden in een gouden doosje. De tempel bestaat uit een groot paleis met daaromheen tuinen en andere gebouwen die dienden als verblijfplaats voor monniken. In het midden van het paleis staat de kapel van 3 verdiepingen hoog waarin de tand werd bewaard. Om naar binnen te mogen in de tempel leverden we bij de ingang onze slipper in en gingen we op onze blote voeten verder. De betegelde paden om het paleis heen hadden die dag al aardig wat zon gezien en dus dansten wel ons een weg tussen de tuinen en gebouwen door. In combinatie met de spierpijn van de dag ervoor waren dit niet de fijnste meters die we tot nu toe hebben afgelegd.

Na het zien van de tempel liepen we terug langs het meer naar ons hostel. In het meer zagen we een heuse pelikaan op jacht naar de vissen die langs de kant gevoerd werden door voorbijgaande toeristen. Een stuk verderop stond een groep mensen naar boven te kijken en toen we hun blik volgden zagen we waar ze naar keken. Honderden vleermuizen hingen hier ondersteboven te wachten op de schemering om hun jacht op insecten te beginnen. Na nog wat verder te lopen bewoog er nog eens iets langs de kant van het water. Het waren twee varanen die hier langs de kant zwommen op zoek naar een plek om op te warmen in de zon. Aan de andere kant van het meer, bijna bij het hostel, deed een vogel zijn behoefte. Hij had hiermee gewacht tot willem zijn schouder zich precies op de goede plaats bevond om een crème witte kledder overheen te laten glijden. Gelukkig kon hij dit er 5 minuutjes later al uitspoelen onder de kraan. Na het zien van al deze mooie dieren namen wel plaats in de zon op het dakterras. Hier kwamen na 10 minuten plotseling wat apen kijken of er nog wat lekkers te eten was maar hierin werden ze helaas teleurgesteld en ze sprongen van het balkonhek naar de dichtstbijzijnde boom om hun zoektocht te vervolgen. Na een half uurtje besloten toch voor de zekerheid maar de zon in te ruilen voor de schaduw. Ook deze avond gingen wel na het eten weer vroeg naar bed om de ochtend erna de directe bus van 8 uur naar Sigiriya te halen.

De wekker zou om 7 uur aflopen maar ruim een uur eerder waren we al op. Spierpijn is de tweede dag altijd het ergst dus na een heftige 200 meter afdalen van het hostel naar het meer hielden we een tuktuk aan om ons naar het busstation te brengen. Hier waren wel rond kwart over 7 en om half 8 reed de bus van 8 uur weg uit Kandy. Na een busreis van 3 uurtjes stopte de bus recht voor het hostel, waar we zeer dankbaar voor waren. Nadat we de spullen naar de kamer hadden gebracht begonnen we aan de wandeling naar Sigiriya's trots. Sigiriya Rock steekt zo'n 200 meter uit boven een vlakte die in de verte omringd wordt door bergketens. Vanaf de ingang van het park liepen we door de tuinen richting de steeds groter wordende rots. Om het uitzicht vanaf de top te kunnen bewonderen moesten we even doorbijten en onze spierpijn wegdenken wat op de weg naar boven verrassend goed lukte. Bovenaan was dit het ook meer dan waard. We stonden op de funderingen van een oud paleis en hier konden we 360 graden om ons heen kilometers ver kijken met in het zuiden de bergen waar we de afgelopen anderhalve week door- en overheen zijn gereisd. Hoewel de weg naar boven erg meeviel gingen de trappen naar beneden wat minder soepel. Als twee oude mannetjes klommen we steunend en kreunend naar beneden. Na dit prachtige uitzicht hebben we nog een kleine tempel bezocht waar een staande Buddha 15 meter boven ons uit torende voordat we ons weer naar het hostel begaven. Daar vielen we 's avonds uitgeput in slaap.

Toen we wakker werden merkte we meteen dat ook de kleine klim in Sigiriya effect had gehad. De spierpijn van Adam's Peak was nog niet heel veel minder geworden. Gelukkig zouden we deze dag alleen de bus naar Anuradhapura pakken en hoefden we niet te klimmen. Bij aankomst in Anuradhapura bleek deze inschatting volledig verkeerd. Ons werd aanbevolen die middag nog af te reizen naar Mihintale, een stukje ten noorden van Anuradhapura waar een van de meest heilige plaatsen van de regio te aanschouwen was. Hier hadden ze trappen aangelegd met in totaal 1840 treden om naar de hooggelegen dagobas en buddhabeelden te klimmen. Bovenaan sprongen de apen tussen de bomen heen en weer en waren ze erg nieuwsgierig naar alle toeristen. Toen we wat zaten te eten wilden ze graag ook wel een hapje en kwamen ze met een grote groep om ons heen zitten. Een van de aapjes probeerde nog achter ons een van de tassen mee te nemen maar dit lukte hem gelukkig niet. Toen we klaar zaten voor de zonsondergang boven aan de trappen verdween de zon bijna een half uur te vroeg al achter de wolken wat een stuk minder mooi was dan achter de horizon. Wat een tegenvaller. We hebben het ook wel zwaar hier. Op de terug weg naar het hostel vlogen boven ons honderden vleermuizen in de schemering richting hun jachtgebied.

De tweede dag in Anuradhapura werden we 's ochtends vroeg opgehaald bij het hostel door de tuktuk chauffeur Raja die ons ook de vorige dag naar Mihintale had gereden. Hij wist hier goed de weg en kon hier de mooiste dingen aanwijzen. We begonnen bij een tempel die deels in en op een rots was gebouwd. Hier hingen vleermuizen in een spleet in de rots te schuilen voor het licht en de hitte van de dag. In de tempel hadden zwaluwen hun nest gebouwd hangend aan de rots. Hierna bracht Raja ons naar de oudste boom ter wereld. Deze stond in het midden van een kleine tempel op een verhoging met daaromheen meer bomen van dezelfde soort. Helaas konden we de oudste boom alleen bewonderen van 3 meter onder deze verhoging waardoor de stam verborgen bleef. Na deze kleine tegenvaller vervolgden we onze rondleiding door Anuradhapura. Een ticket voor de citadel (een gebied waar ruïnes van het oude boeddhisme staan) €20.- per persoon. Gelukkig wist Raja wat sluiproutes om de verschillende checkpoints te omzeilen en zo konden we op twee dingen na alles zien zonder ervoor te betalen. We bezochten enkele dagobas, de een nog groter dan de andere, en hiermee was onze tocht compleet. Eenmaal terug in het hotel hebben we onze beentjes laten rusten en onze verdiende rust gepakt.

Na uit te zijn geslapen in het milano hotel in Anuradhapura vertrokken we rond half 10 richting onze volgende bestemming: Kalpitiya. Een busreis van 2 uur en een slechte bollywood film later kwamen we aan in puttalam  waar we de volgende bus richting Kalpitiya zouden nemen. Toen kwam er echter een tuktuk chauffeur op ons af die ons wat hostels aanbood en aangezien we nog niets hadden geboekt stonden wij wel open voor wat opties. We zijn ingestapt en hij liet ons vier verschillende hostels zien in drie uur tijd. Alle hostels waren prachtig en aan het strand gelegen dus het enige wat de er toe deed was de prijs. We zijn dan ook in het goedkoopste hostel terecht gekomen waar we een kleinere kamer kregen. Maar ons maakte de kamer toch niet zo veel uit aangezien we toch alle dagen op ons handdoekje zouden liggen. Na ingecheckt te zijn hebben we wat baantjes getrokken in de zee waar we vanaf onze slaapplaats in tien seconden lopen kunnen zijn. Even later hebben we nog wat hoog gehouden met wat jongens van het hostel. Hierbij kwamen we er toch wel achter dat een maand vakantie zijn tol eist wat de conditie betreft. De rest van de avond hebben we wat gegeten en zijn we begonnen aan het eind van onze reis. Zonnen, zwemmen en vooral relaxen.

Groetjes en kusjes uit Kalpitiya, Sri Lanka

Jan en Willem